روح موجودي فراطبيعي است كه اغلب و نه منحصراً وجودي غيرمادي مانند شبح، فري يا فرشته است مفهوم روح يك فرد و جان او، اغلب همپوشاني دارد چنان‌كه هردو يا برابر دانسته مي‌شوند يا تقدم هستي‌شناختي معين بر بدن دارند و براي هر دو در برخي اديان اين عقيده وجود دارد كه پس از مرگ بدن انسان، باقي مي‌مانند و بر اين اساس «روح» مي‌تواند به حالت شبح، يعني تظاهر روح فرد متوفي، دربيايد. روح در اديان: دين اسلام: روح در زبان عربي به واژهٔ ريح (باد) نزديك است. از همين رو بعضي معتقدند منشأ به‌وجود آمدن لغت روح و معني آن چنين است: «ذَات لَطِيفَة كَالْهَوَاءِ سَارِيَة فِي الْجَسَد كَسَرَيَانِ الْمَاء فِي عُرُوق الشَّجَر» واژه روح در قرآن ۲۱ بار تكرار شده‌است، و معاني متعددي دارد. از جمله فرشته وحي (جبرئيل)؛ كه به صورت «روح القدس» و «روح الامين» به كار رفته‌است، فرشته‌اي كه بالاتر از همه ملائك است و روح مستقل از جسم در انسان. به گفته قرآن خدا پس از تكميل خلقت انسان و نظام بخشيدن به آن، از روح خويش در آن دميد، و سپس به فرشتگان دستور داد بر او سجده كنند. دين بودائي: بوداييان معتقدند كه روح از مملكتي به مملكتي ديگر حركت مي‌كند، و شخص مرده كه، روح از آن جدا شده‌است، در جسم نوزاد ديگري حلول مي‌كند و دوباره به زندگي نو در كالبد جديدي ادامه خواهد داد. دين هندو: از نظر دين هندو، روح نوري است كه از شيوا (يكي از خدايان) به بدن هر كس منعكس مي‌شود. آئين بهائي: منابع بهائي روح انساني را فناناپذير و جاودان در نظر مي‌گيرند و آن را هويت اساسي هر انسان به‌شمار مي‌آورند. بهائيان معتقدند ماهيت روح را نمي‌توان درك كرد. زندگي هر فرد زماني آغاز مي‌شود كه در زمان تشكيل نطفه روح به جنين تعلق پيدا مي‌كند. منابع بهائي اين تعلق را مادي نمي‌دانند يعني به اين معتقد نيستند كه روح در جسم انسان حلول و خروج پيدا مي‌كند يا اينكه روح فضاي مادي اشغال مي‌كند.